Welkom bij deel twee van de foto-blog van mijn afgelopen reis naar Nepal. In deel 1 vertelde ik over het begin van onze reis. In dit deel gaan we in chronologie verder. Met een van de meest indrukwekkende delen van de reis, namelijk de trek.
De trek
Nepal staat bekend om de talrijke en heel diverse bezienswaardigheden: de geboorteplaats van de Budha, de drukke stad Kathmandu, de bijzondere tempels, de gekleurde vlaggetjes, maar bovenal het Himalaya gebergte. De Himalaya is een grote bergketen, waarvan de Mount Everest de hoogste bergtop heeft. Nepal is een van dé landen waar je moet wezen als je van bergbeklimmen houdt. En ook wij, vier jonge mannen, wilden dit een keer meemaken.
Het Mount Everest gedeelte hebben we toch maar overgeslagen, aangezien je het daar niet redt zonder professionele klimapparatuur, zuurstofflessen en een enorme ‘berg’ aan ervaring. We besloten om een andere trekking te maken, namelijk door het Annapurna gebergte. Dit is een bergketen met reuzen tot 7.937 meter hoogte (Everest = 8.848m.).
Ik moet bekennen dat ik het een ietwat spannende gedachte vond: een trekking maken door een gebergte die maar liefst 11 dagen zou duren, waarvan elf dagen bijna full-time klimmen en 10 nachten slapen in weinig comfortabele Tea Houses. Mijn rugzak was al voor 70% gevuld met mijn camera gear dus er was weinig ruimte over voor kleding. Kan ik het wel aan als Hollander die vrijwel het hele jaar net boven zeeniveau leeft? Of, hadden wij al voldoende ervaring met de tweedaagse trekking door het ‘Yellow Mountain’ gebergte in China twee jaar geleden?
A.B.C.
Op 11 augustus was het zover, de trek begon. We waren nog niet helemaal bijgekomen van de dag ervoor, waar we een erg gave paraglide tour maakten vlakbij Pokhara, maar om 9:00 uur stonden we in de startblokken voor de trek naar het Annapurna Base Camp (ABC).
Meteen aan het begin van de trek was ik al helemaal enthousiast, want de landschappen waren per direct ongelofelijk mooi. Het was een verrassend groene bedoening, iets dat ik niet had verwacht, aangezien elke foto die je op google ziet meer uit sneeuw bestaat als gras.
Ik kan een heel lang verhaal schrijven over hoe de trek was, maar dit is echt zo’n ervaring die je echt zelf meegemaakt moet hebben om te beseffen wat het inhoudt.
De trek was uiteindelijk voor ons goed te doen. Het was bijna 130 kilometer stijgen en dalen door soms erg barre omstandigheden. Helemaal doorweekt wandelen met een hele reeks blaren onder je voeten, over half weggespoelde smalle paden (landslides), met tientallen bloedzuigers aan je enkels, dat liet ons soms wel eens denken waar we in godsnaam mee bezig waren. We moesten voor ons doen best beperkt leven tijdens deze dagen waarop we alleen vies water dronken en simpel voedsel naar binnen werkten.
Al met al heb ik geen een dag spijt gehad van deze trek. Het was echt een van de mooiste ervaringen die ik ooit op heb gedaan. Het was werkelijk prachtig. Elke dag was compleet anders. De ene dag liepen we door een soort jungle en de andere dag liepen we constant langs een rivier met de meest prachtige watervallen. Maar er waren ook dagen waarop we door een bergdal liepen waar we door de mist geen uitzicht hadden.
Het allermooiste moment van de trek was ook écht de top. Na vier dagen flink klimmen en dalen kwamen we lichtelijk vermoeid aan op de ABC (4130m hoogte) waar eigenlijk maar weinig te zien was. We zaten midden in de wolken. Iets dat ik erg jammer vond, want ik had graag willen zien waar we ons bevonden. Er was minder zuurstof aanwezig, waardoor je bij een klein sprintje al compleet buiten adem was. Het slapen verliep daarom ook maar matig. Rond 5:30 werden we door de gids wakker geroepen. Doodmoe en chagrijnig trokken we onze bergschoenen weer aan. De gids was dolenthousiast. Wij begrepen nog niet waarom, maar we moesten eruit. Toen we de deur uit stapten beseften we waarom… WAUW!
Het was bizar, maar ik werd zelfs lichtelijk emotioneel van wat we zagen. Holyshit wat een uitzicht! (Zie eerste foto) In een klap zie je waar we al die dagen op hadden gelopen. Dit moet een van de mooiste landschappen zijn. Een landschap dat met geen pen te beschrijven is, een landschap dat zelfs op de foto nog niet helemaal tot zijn recht komt. De mist die er gister hing was verdwenen en dan sta je daar als klein mens tussen de giganten van de aarde. De ochtenddauw stond nog in het hoge gras en overal om je heen zag je prachtig besneeuwde bergen. Ik greep naar mijn camera en schoot enorm enthousiast om me heen. Elke hoek was adembenemend.
Helaas duurde het schouwspel van de zonsopkomst slechts 5 minuten waarna een nieuwe laag mist het dal in kwam rollen. Het waren de 5 mooiste minuten die ik ooit heb gezien. Lichtelijk teleurgesteld en half onder de adrenaline begonnen we aan ons ontbijt. Verdomme, waarom maar 5 minuten…
Het was weer tijd om te gaan, tijd voor de terugreis. De terugreis zou 3 dagen duren, waarvan dag een een zware zou zijn, dus we moesten vroeg op pad. Maar we hadden geluk, net voordat we vertrokken verdween de mistbank weer, waardoor we een extra kwartier van het uitzicht mochten genieten.
Drie dagen later kwamen we weer aan in het plaatsje waar we waren begonnen. We did it! De gids vertelde ons nog dat we de trek in recordtempo hadden gelopen. Zeven dagen! Terwijl we onderweg mensen tegen kwamen die er negen en elf dagen over deden.
Pokhara
Direct na de trek toen we weer terug in Pokhara kwamen kregen we een vol bord met een lokaal topgerecht genaamd Dhido. We keken trots terug op een waanzinnige ervaring. In een van de mooiste landschappen die ik ooit heb gezien.
Met nog tien dagen te gaan in de vakantie was er nog voldoende te doen. Die tien dagen besloten we vooral meer van de cultuur te proeven.
In het laatste deel van dit foto-reisverslag gaan we onder andere Bhaktapur in waar ik me vooral heb gericht op portretten. Dit deel komt uiteraard ook hier in de blog te staan, vol met foto’s!
Zie hier onder de link naar het vorige deel.
